Het regent. Op de oude rookstoel in de kamer hangt een meisje op de kop. Kruimels zoekend onder de stoel die ze vervolgens naar haar broertje gooit. ‘Broer… brooeeer…. Kom eens?’ Broer komt gehoorzaam aan, loopt zo de hindernis in. Hoe kort zijn ze zo onschuldig, daar heb je grote zussen voor. En zus stort zich vanuit haar ondersteboven-positie zo bovenop haar broer. Slap blijft ze liggen, met een spartelend broertje onder zich. Na een reprimande kruipt ze onder de stoel en ontdekt dat de rugleuning verstelbaar is, en ook helemaal los kan en dat het broertje daar ook best weer onder gevangen kan worden.

Het regent. Het is grauw. Het is verveelweer. Ondertussen ontstaat de ideale atmosfeer om donderwolken in huis te kweken met de bijbehorende bliksem en donder.

Tijd voor een idee. Niet iets saais. Want als je als vijfjarig kind in een hang-onderste-boven-plaag-je-broer-bui bent, dan wil je niet kleuren. Dan wil je niet verkleden. En dan wil je zéker geen puzzel maken. Bouwen is echt heel stom en ‘maham! schoonmaken is echt rotstom!’. Jammer. Dat heeft ook niet lang geduurd. Onze twee-jarige vindt het nog wel fantastisch om mee te helpen schoonmaken, gelukkig. En rotstom, met een rollende harde rrrrr. Dat is echt überstom, snap je?

Dit. Schmink. Grimeren. En dan zelf doen. (Zelluf doen, ah dat is nog niet veranderd. Ook gelukkig.)

Dit biedt uitkomst. Dit biedt inspiratie. Zo kom je uit je sleur! Je wordt er een beetje giftig groen van. Dat wel. Een beetje gevaarlijk ook. Maar toch weet ik wel wie ik liever tegenkom in een donker steegje. Liever een gruwelgrime-meisje dan een hang-onderste-boven-plaag-je-broer-meisje. Zeker weten.